Overzie jij elke stap in je wandeling met Jezus? Weet je van tevoren wat het teweeg zal brengen als je uitstapt? Vele kennen de volgende tekst: Het geloof nu is de zekerheid der dingen, die men hoopt, en het bewijs der dingen, die men niet ziet. Want door dit (geloof) is aan de ouden een getuigenis gegeven. Door het geloof verstaan wij, dat de wereld door het woord Gods tot stand gebracht is, zodat het zichtbare niet ontstaan is uit het waarneembare. Hebreeën 11:1-3 NBG51 Als we alles zouden zien, zouden we uiteindelijk op hetzelfde plaatje uitkomen? Of stappen we in geloof en vertrouwen uit, wetende dat God het grotere plaatje ziet?

Na een rustige start van ochtend te hebben gehad, besluiten mijn man en ik even kort naar Amsterdam te gaan voor wat inkopen. Voor de meeste die mij kennen, weten dat koken mijn ding is. Ik hou van allerlei soorten verschillende keukens en ik probeer graag nieuwe recepten uit. Ik doe mijn man een plezier om bepaalde recepten te koken en dit zijn niet de recepten die je bij de AH tegenkomt. Deze producten vind je bij een toko of de groothandel. Als wij op de terugweg in de auto zitten, krijgt mijn man een uitnodiging om 10 dagen naar de Antillen te gaan om Jezus te verkondigen.

Het eerste wat bij mij op komt, als hij het met mij overlegt; vroeger ging je er iets halen op de Antillen, nu kom je iets brengen. Het brengen is iets wat de Here Jezus heeft bewerk gesteld. Voor degene die het getuigenis van mijn man niet kennen, in zijn oude leven handelde hij in cocaïne. En was zijn leven en zijn wandel iets wat het licht niet kon verdragen. Door vele teleurstellingen, een basis vanuit de opvoeding waar een generatie juk op lag en waar vele deuren geopend waren die de vijand ruimte gaf aan zaken die niets met de weg van de Here te maken hadden. Hij had drugslijnen naar o.a Aruba en Curaçao. Hierdoor hadden wij de eerste jaren van onze relatie veel strijd ervaren. Beide namen wij een rugzak vol van het verleden mee en weigerde we toe te geven en te voegen bij de ander. Zelf heb ik vele teleurstellingen en afwijzingen gekend. En lag er een emotioneel juk op mijn leven, wat ik als erfenis ontving van mijn moeder en oma. Maar ondanks al die strijd, was er wel een ding wat ons samen hield: onvoorwaardelijke liefde.

Maar Jezus heeft een machtig wonder in ons leven gebracht en is hiervoor verschillende processen van herstel en groei begonnen. Niet alleen voor mijn man, maar ook voor mij en ook zeker samen. Deze transformatie is menselijk bijna onmogelijk, maar waar de Here zijn hand niet voor omdraait. Dit is een transformatie die soms niet met het blote oog zichtbaar is, maar waar een zaadje is gepland wat tot bloei mag komen. En op sommige gebieden waren dit vetplantjes, maar deze mochten groeien tot prachtige varens.

Dit proces begon voor mij op 21-07-2012, toen Jezus besloot dat de maat vol was en gaf ons een wake up call. 2 weken hiervoor was Hij zijn plan gestart bij mijn man, toen de tijd ex vriend. Hij gaf ons samen de ruimte om met Hem een nieuwe weg in slaan. Zijn Weg, Zijn visie en met Zijn liefde en geduld. Beide rugzakken werden in de loop van de jaren leeggehaald door de Here en sloot hij de deuren van het verleden. Maakte korte metten met zaken uit het verleden, o.a: ontrouw, teleurstellingen, verkeerd zelfbeeld en onzekerheid. Hiervoor plaatste Hij vertrouwen, overwinningen, zekerheid van identiteit en vast fundament terug.

Bijna nu 11 jaar later kan ik zeggen dat Jezus het beste is wat ons is overkomen en dat ik geen leven meer zonder Hem kan voorstellen. En dat zelfs in de jaren voordat Hij ons wakker schudden, Hij al daar was. En achteraf ook al zichtbaar. Maar de vijand nam zoveel ruimte in en hierdoor werd al mijn tijd en energie opgeslokt. Waardoor ik verblind was voor Zijn woorden, ontmoetingen en liefde. ik kon het grotere plaatje niet meer overzien en zag alleen de weg van die dag en niet de week, maand of het jaar.

Op 3 maart 2023 is het zover en breng ik mijn man, samen met onze kinderen, naar Schiphol. Allemaal wat lichtelijk gespannen voor wat komen gaat, maar ook wetende dat wij elkaar zullen gaan missen. 3 uur later zit ik samen met mijn 2 pubers bij de Hema aan een kop soep. Verdeeld door verschillende emoties, wetende dat God de aankomende 10 dagen mij zal bijstaan en dat er, zowel bij op de mission trip als, bij ons thuis God geweldige dingen gaat doen. Het moet allemaal even landen en het besef moet nog even komen. Aan deze gedachten probeer ik mezelf vast te houden en te focussen op het gene wat Hij voor mij in petto heeft. Want wij hebben in vele gevallen niet zicht op het gehele plaatje, maar vaak alleen op een klein deel hiervan. God overziet het gehele plaatje en weet hoe het grotere geheel eruit zal gaan zien. De dagen die hierop volgen vliegen voorbij. Ik kijk uit naar elk telefoontje met alle prachtige berichten vanuit de Antillen, alle Instagram post en YouTube uitzendingen.

Maar ook thuis staat God niet stil en daagt hij mij uit om uit te stappen in nieuwe ideeën, plannen en machtige zaken die Hij al bekend had gemaakt. In de week die hierop volgt vasten wij als gemeente en heb ik het voorrecht om de gemeente elke dag te bemoedigen met het Woord. Iets waar ik zelf voor gebeden heb, maar nu het zover is, het toch super spannend is. Want tja, hoe zal er gereageerd worden? Normaal deel ik de woorden die Jezus tot mij spreekt in combinatie met de avonturen die ik beleef met de Here. Maar nu moet er een dagelijkse brief komen, die voor eenieder in de gemeente een bemoediging zal zijn. Een uitdaging die ik graag aanga met de Here. Het is even zoeken naar de juiste woorden, maar als ik eenmaal mijn tik-ritme heb gevonden, stopt de Here niet om mijn gedachten te vullen. Met woorden, beelden en teksten uit zijn Woord. Ook ik ervaar strijd en een soort druk om het goed te doen. Ik bid samen met mijn man voor deze gedachten en hij zalft voorhoofd ter bemoediging. Zodat ik de gedachten mag ontvangen die van de Here zijn. Hierdoor ervaar ik de rust om de Here mijn handen te laten gebruiken en Zijn wil op papier te zetten. In de eerste week dat mijn man op mission trip is, ontvang ik een telefoontje met de vraag of ons doop bad nog in de tuin staat? Mijn antwoord is direct; ”Ja!” Er schiet kort door mijn gedachten; ”maar Cle is er toch niet.” Direct spreekt de Here er dwars door heen en zegt; ”jij vraagt toch om grotere gedachten? En om grotere stappen binnen mijn koninkrijk, dan zal ik je deze ook geven.” Zoiets als uw vraagt, wij draaien. Hahahah (humor van de here)

Want mijn gedachten zijn niet uw gedachten en uw wegen zijn niet mijn wegen, luidt het woord des Heren. Want zoals de hemelen hoger zijn dan de aarde, zo zijn mijn wegen hoger dan uw wegen en mijn gedachten dan uw gedachten. (Jesaja 55:8-9 NBG51)

Daarom is het ook altijd van groot belang specifiek te zijn in je gebeden, te weten wat je vraagt en grotere zaken kan verwachten. Daarom zeg ik volmondig: Ja op deze vraag! En sta ik op dinsdagmiddag het doopbad te vullen in onze tuin, terwijl het begint te sneeuwen. Een prachtige witte deken bedekt onze tuin. Ook voor mezelf is dit een nieuwe stap zetten zowel in het plan als mijn eigen geloofsleven. Die avond om 19u staan de dame die gedoopt gaat worden en mijn zus/beste vriendin voor de deur. En mag en kan het feest beginnen. Samen zitten wij aan mijn eettafel aan een kop thee. De aanwezigheid van de Here is zo voelbaar en we getuigen tegenover elkaar van de grote plannen die Hij zichtbaar maakt.

Om 20.15 met een temperatuur van min 2 is het moment daar en mogen wij onze zus laten opstaan in een nieuw leven. Met verschillende mensen in de tuin die het feest meevieren en mijn man die live meekijkt vanuit de Antillen. Het is een bijzonder als je ervaart een oordeel te zijn en Gods kracht, liefde en aanwezigheid mag ervaren op zoon moment.

Een paar dagen na deze bijzondere avond, komt mijn zus/beste vriendin langs en bemoedigt zij ons beide met de volgende tekst:

Ook beval de koning van Egypte de vroedvrouwen der Hebreeuwse vrouwen, van wie de een Sifra heette en de ander Pua: Wanneer gij de Hebreeuwse vrouwen bij de bevalling helpt, dan moet gij goed toezien bij de verlossing; indien het een zoon is, dan moet gij hem doden, maar indien het een dochter is, mag zij blijven leven. De vroedvrouwen echter vreesden God en deden niet wat de koning van Egypte haar gezegd had, maar lieten de jongens in leven. Toen ontbood de koning van Egypte de vroedvrouwen en zeide tot haar: Waarom hebt gij dit gedaan en de jongens laten leven? En de vroedvrouwen zeiden tot Farao: De Hebreeuwse vrouwen zijn niet als de Egyptische; zij zijn sterk: voordat een vroedvrouw bij haar komt, hebben zij al gebaard. En God deed de vroedvrouwen wèl; het volk vermenigvuldigde zich en werd zeer talrijk. En daar de vroedvrouwen God vreesden, gaf Hij haar ieder een gezin. (Exodus 1:15-21 NBG51)

Bij de tekst ontving zij 2 punten waar zij mij mee bemoedigd. Door deze uitstap te maken, zijn wij net als voedvrouwen en mogen het nieuwe leven ter wereld brengen. En zijn wij onderdeel van het Grotere plan, waar wij zelf nog geeneens zicht op hebben, maar blind in stappen. Een waar ik een kijkje mag nemen in Gods keuken. Het zal een tekst worden die meerdere vrouwen zal bemoedigen, om uit te stappen in Gods plan en te gaan voor het grotere plaatje. En die een onderdeel mogen zijn van het brengen van een nieuw leven.

Na 10 dagen is het moment daar, dat ik hem na een geweldige periode weer mag ophalen van Schiphol. We merken beide als we thuiskomen dat de Here ons momenten geeft om in de rust te komen. Het is fijn om weer compleet te zijn en ik ervaar de dankbaarheid. De dagen die hierop volgen wordt er veel geslapen, gepraat en filmpjes teruggekeken. Ook hebben wij even een kort moment met ze tweeën, als wij onverwachts op een plek belanden waar wij eigenlijk niet moesten zijn. Terwijl we genieten van het moment, het warme lentezonnetje en een kop koffie valt mijn oog op een muurtekening. Het zijn duizenden koffiebonnetjes en deze zijn allemaal los getekend. Maar ondanks dat ze allemaal op zichzelf staan vormen zij een geheel. In dit geheel is het gezicht van een Albert Heijn zichtbaar. Zodra wij de koffie ophebben, loop ik naar de tekening. Terwijl ik al die koffieboontjes in mij opneem, ervaar ik de stem die ik duizenden herken. De koffieboontjes zijn wij, is ons leven en de wandeling met Hem. En ook al overzien wij niet direct altijd het grotere plaatje, Hij weet wat er samen gevoegd moet worden om te vormen wat hij prijs wil geven.