Als je alles van tevoren zou weten, zou je dezelfde stappen maken in het leven met Jezus? Juist doordat wij niet weten wat er staat te gebeuren, moeten wij vertrouwen op ons geloof en leiding van de Heilige Geest. Als je dit doet, zorgt het voor ontmoetingen en belevenissen die je tot in de eeuwigheid in je hart zal meedragen. Niet als last, maar als bemoediging en die je mag delen met anderen! 

Opdat Hij u geeft, naar de rijkdom van Zijn heerlijkheid, met kracht gesterkt te worden door Zijn Geest in de innerlijke mens, [17] opdat Christus door het geloof in uw harten woont en u in de liefde geworteld en gefundeerd bent, [18] opdat u ten volle zou kunnen begrijpen, met alle heiligen, wat de breedte en lengte en diepte en hoogte is, [19] en u de liefde van Christus zou kennen, die de kennis te boven gaat, opdat u vervuld zou worden tot heel de volheid van God. [20]  Hem nu Die bij machte is te doen ver boven alles wat wij bidden of denken, overeenkomstig de kracht die in ons werkzaam is, [21] Hem zij de heerlijkheid in de gemeente, door Christus Jezus, in alle geslachten, tot in alle eeuwigheid. Amen. (‭‭Efeze 3:16-21 HSV‬‬) 

Vers uit het vliegtuig, in Suriname aangekomen, bezoeken wij het Onafhankelijkheidsplein en ontvang ik tijdens het bidden een beeld van een groot hart die door een grote ketting is behangen. Aan de ketting hangen allerlei kleine slotjes. In het beeld zie ik alleen het karkas van het hart. Ik bid dat het hart vrijgezet mag worden en gevuld mag worden met alles wat Jezus heeft te bieden.  

Als ik de volgende avond wederom naar het plein rijd valt mijn oog ineens op een groot metaal hart die aan de waterkant staat. Hij hangt vol met kleine slotjes. Nadat wij de auto hebben geparkeerd loop ik direct op het hart af en begin voor elke slotje te bidden. Ik ervaar dat elke slotje voor een hart staat die leeg is en wacht om vervuld te worden met de goedheid van Jezus. In de dagen die volgen, spreken wij vele mensen aan bij de waterkant, zowel op als rond het Onafhankelijkheidsplein. We nodigen ze allemaal als team uit, vol verwachting voor het feest dat Jezus heeft voorbereid later die week. 

Als we al een aantal dagen in Paramaribo zijn heeft eenieder van ons team overdag verschillende afspraken. In verschillende samenstellingen bewegen we door Paramaribo en word o.a de President van Suriname bezocht, bezoeken wij een opvang voor verslaafde mannen, doen we voorbeden en bereiden we ons voor op een aanbiddingsdienst op het Onafhankelijkheidsplein.                                                                                                                                                

Praktische zaken moeten ook geregeld worden en dit is iets waar de Here mij een gave voor heeft gegeven. Terwijl ik bezig ben met het inslaan van de boodschappen voor de heren van de technische dienst en de rest van het team, die later die middag zullen aansluiten, moet ik even wachten. Ik denk aan alle dingen die we de afgelopen dagen hebben gedaan en welke getuigenissen mijn broers en zussen hebben gedeeld over de afgelopen dagen. Ik zie op dat moment een beeld van tralies waar de woorden van waarheid door heen gaan en karkassen schoonwassen. 

Als wij op maandagavond de aanbiddingsdienst voor Koning Jezus houden, geven vele mensen hun hart aan de Here. Mijn man en ik hebben de eer om in het doopbad te staan en dopen vele mensen. Van een heel gezin tot aan een blinde dakloze man. Ik ervaar dat Jezus sloten verbreekt en harten vult. 

Tussen het dopen door en uitkijkend over het plein vol mensen, bidden mijn man en ik dat eenieder die dit plein bezoekt aangeraakt zal worden door Jezus en dat deze beweging door Suriname zich zal voortzetten. Het is niet dat we als groep een verdeling hebben gemaakt wie wat doet, maar staand in het doopbad met mijn man, geeft zo een bevestiging waarvoor ik deel mocht nemen aan deze missie. Samen met de man met wie ik 10 jaar geleden een verbond sloot (huwelijk) nu mensen een verbond met de Heere laten sluiten. Een ervaring die ik alleen maar met Jezus en mijn man had willen delen.   

Op de terugweg na een overweldigde avond, ben ik nog even vol van alles wat gebeurd is. Als wij bij het stoplicht staan te wachten, zie ik een huis waar de ramen zijn bedekt met tralies. En denk ik terug aan het beeld wat ik eerder die dag ontving van de Heere. Tralies waar woorden van waarheid door heen gaan. 

In de korte periode voordat wij naar Suriname vertrokken hebben mijn man en ik onze harten en verlangens voor de troon van Jezus gebracht. De gevangenis en de cellencomplexen bezoeken was iets waar beide onze harten naar uitgingen. Een inkijkje krijgen in het gene waar mijn man heeft vastgezeten en waar onze Vader hem nu inzet om te getuigen van de levensveranderende ontmoeting met Jezus. Mijn man heeft op verschillende plekken vastgezeten in Paramaribo. Al meer dan 100 x heeft hij er over verteld, zijn wij er met ons gezin langs gereden tijdens onze vakantie.  
Beide hebben mijn man en ik al jaren een hart voor mensen in de gevangenis. Niet zozeer voor de plek, maar omdat we beide een reis met de Heer hebben gemaakt vanuit een gevangen hart naar volledige vrijheid met onze God.  

Op een van de ochtenden, tijdens onze reis, spreken wij bij het ontbijt naar elkaar het verlangen uit om de cellencomplexen te bezoeken. Als wij naar het eerste politiebureau rijden aan het begin van de middag, merk ik dat ik zo een ontzettende vreugde ontvang. En vooral benieuwd ben wat Jezus in petto heeft. Het voelt als een kind dat een surprise ei openmaakt en niet weet wat erin zal zitten. 

 En alles wat u doet, doe dat van harte, als voor de Heere en niet voor mensen, [24] in de wetenschap dat u van de Heere als vergelding de erfenis zult ontvangen, want u dient de Heere Christus. (Kolossenzen 3:23-24 HSV‬‬)  

Aangekomen bidden we samen en ga ik licht gespannen, maar met veel zin naar binnen. Als het schuifloket opengaat, hebben wij beide alleen onze naam uitgesproken en worden wij uitgenodigd om verder te komen. Aan verschillende politieagenten vertellen wij onze getuigenis, tot de inspecteur ter tonelen komt. Een lange rustige man. Geduldig hoort hij onze getuigenis aan, neemt ons boek aan en begint direct te bladeren.  

Mijn man en ik mogen 2 dagen later terugkomen om de gevangenen te bemoedigen en het goede nieuws te brengen. Ook mogen we het boek alvast uitdelen en binnen een paar minuten staan er 2 gevangenen die taken uit voeren in de cel blokken bij ons in een klein kantoortje. Zonder enkele escort of begeleiding delen wij onze getuigenis en stellen wij hen de vraag of ze Jezus in hun hart willen aannemen. Hier geven ze beide een volmondige ja op.  Ook spreekt de Heer een persoonlijk woord tegen beide. Als ik deze uitspreek en tegen een van de gevangenen zeg dat de Heer ziet dat deze een roze marker gebruikt om alles wat zijn oog belangrijk vindt te onderstrepen, vallen zijn ogen bijna achter zijn bril eruit. Hij vraagt me meerdere keren hoe ik dit weet en bevestigd dat hij dit inderdaad doet. Ik lach en wijs naar boven. Wij overhandigen ze de boeken voor de andere gevangenen en vragen ze deze uit te delen. 

2 dagen later zijn we terug en moeten we even wachten voor de inspecteur. Na enige tijd komt deze met een big smile aanlopen en ontvangt hij ons vriendelijk. Aan de vragen die hij stelt en wat hij vertelt tegen de cel bewakers ervaar ik dat hij ons getuigenis heeft gelezen. Hij geeft ons de vrijheid en we mogen eerst de vrouwen bezoeken. Achter het kantoor wat we kort bezoeken is een grote grijze metalen deur. De deur zou ook voor een tuindeur door kunnen gaan. Als we deze deur doorgaan, staan we direct op een kleine binnenplaats waar ongeveer 12 cellen aan kruizen. Er wordt een oproep gedaan en direct verzamelen vele vrouwen rond ons. Mijn man en ik delen samen ons getuigenis en bidden hierna samen met de vrouwen op enige afstand voor wie dit wil het zondaarsgebed. Een van de vrouwen bidt zichtbaar mee. Als mijn man haar aanspreekt blijkt ze alleen Spaans te spreken, maar snapt de keuze die zij heeft gemaakt. Ook bidden de vrouwen die een keuze hebben gemaakt voor Jezus voor elkaar, want een aantal hebben fysieke klachten. God antwoord direct en geneest. Na 50 min ronden wij het af en gaan terug naar binnen. Als we richting de deur lopen valt het me op dat deze op een klein kier staat en er verder geen bewaker in de buurt is. 

Bij de mannen is het een ander verhaal. In een kleine hal van 2 bij 2 meter kijken we een lange gang in, waarachter dikke tralies en een groot hangslot hangt zeker meer dan 120 mannen verblijven. Aan deze lange smalle gang kruizen 6 kleine en smalle cellen waar ze met ongeveer 15 a 20 personen per cel verblijven. In elke cel hangen zichtbaar hangmaten en staat er een kleine ventilator. De gevangenen staan dicht op elkaar en zijn benieuwd wat we komen doen. Maar snel genoeg hebben ze door wie we zijn en beginnen ze te roepen: ” Mevrouw, we hebben uw boek gelezen.” Ik zie van allerlei kanten het boek tevoorschijn komen. Sommige houden het in de lucht. Ik loop eigenlijk direct richting de tralies, omdat ik een klein beetje nieuwsgierig ben hoe de cellen eruitzien en ik geen angst ervaar, maar word direct teruggefloten door de celbewaker. Terwijl ik streng word toegesproken krijg ik de mededeling: ”Mevrouw u weet niet wie daarachter zitten!” Mijn hart begint te kloppen en zie alleen maar mannen waar niet alleen mijn man en ik een hart voor hebben, maar vooral Jezus. 

Mijn man deelt zijn getuigenis en brengt met veel enthousiasme het goede nieuws, zoals hij alleen kan. Tijdens dat hij dit doet, kijk ik ze stuk voor stuk aan. Het raakt me, omdat ik de bewogenheid van de Heer voel. Vele geven hun leven aan Jezus of doen een nieuwe toewijding. Sommige wurmen zich door de menigte om iets te kunnen zeggen of vragen of we voor ze kunnen bidden. Op elke vraag die we kunnen beantwoorden en gebedsverzoek geven we gehoor. 

‭De Geest van de Heere HEERE is op Mij, omdat de HEERE Mij gezalfd heeft om een blijde boodschap te brengen aan de zachtmoedigen. Hij heeft Mij gezonden om te verbinden de gebrokenen van hart, om voor de gevangenen vrijlating uit te roepen en voor wie gebonden zaten, opening van de gevangenis; [2] om uit te roepen het jaar van het welbehagen van de HEERE en de dag van de wraak van onze God; om alle treurenden te troosten; (‭Jesaja 61:1-2 HSV‬‬) 

De cel bewaker luistert ook mee en probeert ondertussen de inspecteur ervan te overtuigen ons bezoek af te ronden. Maar de inspecteur geeft duidelijk te kennen dit niet van plan te zijn en zegt tegen de cel bewaker: ”deze mensen brengen iets goeds wat de gevangen nodig hebben”. We ontvangen een uitnodiging om maandelijks langs te komen. Met enige teleurstelling begrijpen ze dat dit helaas niet mogelijk is. Maar we geloven oprecht dat dit zeker niet ons laatste bezoek zal zijn. Met enige tegenzin en moeite nemen we afscheid van de gevangen en na een kort afscheid van de inspecteur en bewaker gaan we terug in de auto. We zijn allebei even stil van dit bezoek, maar al snel neemt de euforie de overhand over dit avontuur.  

Later deze reis bezoeken we de gevangenis Santo Boma. Samen met een pastoraal team bezoeken we de gevangenen. Na het afgeven van onze paspoorten en het oproepen van onze namen betreden we door een grote metalen deur de voorkant van de gevangenis. Alles wat er binnen qua meubilair staat, is niet in de beste staat en ook de metaaldetector is bijna antiek. Maar hij werkt gelukkig nog wel. Hierop volgen wij een van de bewaaksters en lopen we de gevangenis in. De palmbomen dienen als afscheidingen tussen verschillende sectoren van de gevangenis. Als we nogmaals door een niet-werkende metaaldetector gaan bereiken wij de zaal waar wij de gevangen in een korte dienst zullen voorgaan. Terwijl wij aankomen, worden de vrouwen twee aan twee binnengebracht. De mannen hebben al plaats genomen aan de andere kant van de zaal. Het is normaal niet gebruikelijk dat mannen en vrouwen samen een dienst bezoeken, maar voor ons is er een uitzondering gemaakt. 

Als we de zaal binnen stappen, begroeten wij als groep iedereen met een persoonlijke groet. Iets waar de gevangenisdirecteur even van opkijkt. Streng houdt hij alles in de gaten en hierna nemen we vooraan plaats. De warmte laat de kleding aan je lichaam plakken en een zacht briesje blaast door de houten shutters. Na een kort onderwijs en waar we vervolgens samen Jezus aanbidden, mag mijn man getuigen. Terwijl wij God aanbidden, spreekt Hij tot mijn hart en zegt: ”Deel waar je vandaan komt!” Als mijn man halverwege zijn getuigenis is, is het mijn beurt en deel ik mijn getuigenis en aandeel vanuit onze geschiedenis, bekering en het leven wat ik nu mag hebben met Jezus. 

Ik deel openhartig dat ik werd meegenomen en ook zeker zelf nam ik deel aan een duister leven. Bijvoorbeeld dat ik een wapen in handen kreeg om te bewaren en wat er door mij heen ging. Je wilt trouw en loyaal zijn aan degene waar je van houdt, maar je realiseert dat je een deur verder 2 kinderen hebt liggen die je lief zijn. Wat zal mijn familie hiervan vinden? En is dit het juiste, maar eigenlijk al geen weg terugziet in deze situatie. Terwijl ik deze woorden deel doe ik mijn best elke vrouw en man even persoonlijk aan te kijken. Ik kijk gezichten aan die allemaal hetzelfde uniform dragen, maar allemaal met een andere gezichtsuitdrukking. De een herkent zicht in mijn verhaal en knikt. Bij de volgende stromen de tranen over wangen en een weer een ander hangt het hoofd, omdat hij zich herkent in mijn verhaal en beseft wat hij iemand van wie hij houdt iets heeft aangedaan. Door in hun ogen te kijken, mag ik een kijkje in een hart nemen, waar bij eenieder van hen er een verhaal achter zit. Net zoals dat bij mij ook het geval is. Er zitten allerlei verschillende leeftijden en nationaliteiten. 

Op de eerste rij zit een Nederlandse dame. Ze draagt net als de rest hetzelfde uniform. Als ik haar aankijk merk ik dat het kijkje in haar hart mij zowel raken als triggeren op hetzelfde moment. Als zij teruggaan naar hun cel, heb ik kort moment waar ik haar groet en spreek. Ze blijkt voor drugssmokkel te zitten samen met haar vriend, die aan de andere kant van de palmbomen zit. Als ik haar zo kort hoor praten, herken ik veel van mijn oude ik. De Lisa die Jezus niet kende en vocht voor haar eigen geluk en zaken. De schuld altijd bij een ander zocht en geen confrontatie uit de wegging. Ik bemoedig haar met een woord dat in mijn gedachten schiet:  

Als dan de Zoon u vrijgemaakt heeft, zult u werkelijk vrij zijn. (Johannes 8:36 HSV‬‬) 

Terwijl ik het snel uitspreek, kijkt ze me strak aan en is stil. Ik knijp in haar hand en zeg: ”vergeet nooit dat Jezus van je houdt!” Langzaam loopt ze mee met de stoet naar de afdeling. Nadat iedereen terug naar zijn cel is en wij de bewaaksters kort hebben gesproken en bemoedigd is het bezoek ten einde. Samen met de groep verlaten we de gevangenis en maken we nog een groepsfoto. Als ik op de terugweg in de auto zit en alles nogmaals voorbij laat komen begint de Heer te spreken. Met de wind door mijn haren, leunend tegen een dwarsgelegen keyboard, rijdend langs hectaren Surinaamse groen met verschillende soorten huizen rollen de tranen over mijn wangen van vreugde. Ik bid voor de dame en de andere gevangenen die ik ontmoet heb en waar ik mocht delen dat Jezus levensveranderd is.  

         Hij Die u roept, is getrouw: Hij zal het ook doen. (‭‭1 Thessalonicenzen 5:24 HSV‬)  

Gehoorzaam aan Zijn Stem, uitstappen en je kwetsbaar opstellen over zaken die je hebt meegemaakt maken onze getuigenis uniek. Niet iedereen heeft een wapen moeten verstoppen of is een relatie aangegaan waar je elkaar het leven niet gemakkelijker maakt. Vaak horen ik mensen zeggen: ”ik heb niet zo een tof of indrukkend verhaal.” Ons antwoord hierop is: ”Had je willen ruilen?” 

Iedere getuigenis, waar je wiegje ook heeft gestaan is uniek! Stap vooral uit om deze te delen, want wat is er mooier dan getuigen van Jezus in leven heeft gedaan en dat je een kind van de allerhoogste mag zijn?! 

 En Hij zei tegen hen: Ga heen in heel de wereld, predik het Evangelie aan alle schepselen.              (‭‭Markus 16:15 HSV‬‬)