Vanuit Frankfurt zetten wij onze reis voort naar Vienna, Oostenrijk. Op de weg er naartoe
staan we ruim 4 uur in de file door ongelukken op de weg. Ook krijgen we een flinke
sneeuwbui voor onze kiezen daardoor komen we rond middernacht op onze
bestemming aan. We besluiten de volgende dag de straat op te gaan.

Na een goede nachtrust en ontbijt, gaan wij rond 08:15u de straat op. Om te bidden voor
deze stad, de naam van Jezus groot te maken en het goede nieuws te verkondigen.
Aangekomen in het centrum van Vienna zien wij langzaamaan het centrum ontwaken.
Mensen komen of gaan naar hún werk. Kinderen gaan naar school en we zien toeristen voorbijkomen opzoek naar toeristische trekpleisters. We besluiten plaats te nemen voor de kathedraal van de stad. Zodat er een duidelijk statement is van Jezus die een levend geloof geeft en niet een geloof van houten banken en een statig gebouw.

We beginnen met het zegenen van de stad en de mensen die langs zullen komen. Als we
beginnen met de worship en het delen van het goede nieuws, komen mensen spontaan
naar ons toe. Sommige kennen Jezus niet en andere hebben net als ons een persoonlijke
relatie met Hem.

We spreken een dame, ze vertelt dat toen ze 13 jaar was, ze werd aangesproken door evangelisten vanuit het buitenland. Deze ontmoeting is voor haar
levens veranderend geweest. Vanaf dat moment had zij haar leven aan Jezus gegeven en ze is altijd voor Jezus gegaan. Toen ze ons zag ervoer ze hetzelfde geloof als de evangelisten van 30 jaar geleden.

Kort hierop spreken we een groep jongeren uit Oekraïne. Ze kennen allemaal Jezus, maar
een persoonlijke keuze maken voor Hem? Dat hadden ze nog niet gedaan. Het zijn
allemaal jongeren die opgegroeid zijn in de kerk, maar die Jezus hebben losgelaten door
de oorlog of andere zaken wat de aandacht had.

Mijn man en ik leggen ze uit dat Jezus
een persoonlijke relatie met hen wil en welk offer Hij voor hen heeft gedaan. Vlak erna
doen we een alter call en deze hele groep geeft hun leven aan Jezus. Ook leggen we aan
hen uit wat Gods Woord (bijbel) zegt over de doop. En hoe zij net als Jezus in de
bestemming mogen wandelen, als zij zich net als Jezus laten dopen. De groep jongeren
is super enthousiast en we maken als afscheid een groepsfoto met ze.

Na verschillende mensen te hebben gesproken, maken we onze God groot doormiddel
van het zingen van een lied en we bidden nogmaals voor deze stad. We gaan terug naar
de auto en we vertrekken richting Budapest, Hongarije. Onderweg delen we getuigenissen en nemen we onze rust. Ieder op zijn eigen manier. Binnen een aantal uur komen wij in Budapest aan en checken wij eerst in bij het hotel.

Niet veel later gaan we het centrum van Budapest in en starten we midden in het
centrum met onze evangelisatie actie. We worshippen en vertellen mensen dat Jezus
van hen houdt en dat Hij een plan heeft met hun leven. Lang leve Google Translate!
Hongaars spreken is niet mijn specialiteit. Gewapend met deze tekst mogen wij vele
mensen bemoedigen, harten raken door Jezus bekend te maken. Deze tekst leidt sowieso tot een gesprek en anders kun je nog altijd je handen en voeten inzetten. Het is
even zoeken naar de juiste weg naar de harten, omdat de mensen in Budapest gewend
zijn aan de traditionele kerk. Met alle regels en wetten. En niet aan een persoonlijke
relatie met Jezus die benaderbaar en toegankelijk is voor iedereen. Zolang je Hem met een open hart benadert en toelaat.

Later hebben we een ontmoeting met de politie. Zij verzoeken ons met klem te
vertrekken. We ontdekken een grote winkelstraat waar een kerstmarkt aan kruist. Als we beginnen de Heer te loven en prijzen, zie ik ineens een jonge jongen staan die duidelijk een lunchbreak heeft. Aan zijn lichaamstaal is duidelijk te zien dat het opzetten van een glimlach een onderdeel is van zijn baan of dat hij zich hiermee wapent.

Even kruizen onze blikken en zet hij een lach op. Als ik iets later nogmaals zijn kant opkijk, zie ik een jongen met een vermoeid ingevallen gezicht die een sigaret rookt. De wind waait door zijn korte blonde lokken en hij trekt zijn jas nogmaals op. Maar hij neemt de woorden
voor de Heer, die onze Braziliaanse broer zingt, op als een spons. Ik stap op hem af en
begroet hem vriendelijk.
Hij kijkt mij met dezelfde glimlach aan, maar zijn ogen zeggen iets anders.

Op het moment dat ik hem in de ogen kijk, laat God een beeld zien van een onbewerkt stuk
hout. Hout dat duidelijk is beschadigd door regen, kou en de omstandigheden waarin
het verbleef. Ik zie Jezus ontzettend veel moeite doen om het stuk hout te verplaatsen en terug te brengen naar zijn werkplaats. Daar begint Hij het hout vakkundig te bewerken. Hij geeft het vorm met Zijn hand vol liefde en passie. Voordat ik hem kan vragen of hij van de
muziek geniet en of ik hem kort over Jezus kan vertellen, begint hij direct te delen dat hij
de kerk heeft verlaten. Omdat hij zich aan regels moest houden, worstelde hij met
gevoelens voor het mannelijk geslacht en werd hierdoor met de nek aangekeken.
Daarom heeft hij de kerk en Jezus verlaten. Als hij zijn verhaal deelt, blijft het beeld van
de Heer in mijn hoofd afspelen. Ik stel hem een vraag; hoe weet je dat ik een christen
ben?

Hij lacht en zegt; jouw aanwezigheid is niet van jezelf maar van Jezus.
Ik herkende de blik van iemand die oprecht gelooft, net of je Jezus zelf in het gezicht
aankijkt. Ik schakel direct en vraag hem meteen of hij een persoonlijke keuze zou willen maken voor Jezus. Ik leg hem uit wat ik hiermee bedoel en hoe hij dit zondaarsgebed kan bidden. Ik heb mijn zin nog niet afgemaakt of hij antwoordt volmondig met ja. Ik ga hem
voor in gebed. Als wij dit hebben uitgesproken, deel ik het beeld wat de Heer mij heeft
gegeven. Het blijkt dat de pijn en krater dieper is dan ik in eerste instantie dacht. Hij deelt dapper zijn hart en gedachten en ik bevestig hem met Bijbelse antwoorden. Ik geef
hem een dikke knuffel en geef hem het adres van geestvervulde gemeente. Als hij weer
terug aan het werk gaat, glimlacht hij. Alleen nu is de glimlach van een andere klasse.
Een die oprecht is, vanuit een hart die Jezus zal vormen.

Niet veel later worden we door de politie nog eenmaal verhuisd. En staan we voor een
kerkgebouw met voor ons, de kerstmarkt. Veel mensen komen voorbij en ontvangen de
Woorden van de Heer. Kinderen begin spontaan te dansen, mensen barsten in tranen uit en genieten van het heilige moment wat Jezus creëert.

Aan het begin van de avond,
nadat wij gegeten hebben, bezoeken we een grote Hongaarse kerk. Rond de 5000
mensen komen hier bijeen om samen de naam van God te verhogen. Bij binnenkomst lijkt het wel of ik in Amsterdam naar dancefestival ga, tassen controle, door een detectiepoortje en onze jassen bij de garderobe. We worden voorzien van vertaling apparatuur en er worden allerlei vragen aan ons gesteld. De communicatie is wat stroef en moeizaam door de taalbarrière en hun eigen gemaakte regels. Uiteindelijk worden we naar een tribune geleid waar wij de dienst van bovenaf bekijken. Als we net willen gaan zitten, worden we teruggeroepen en worden wij naar de beneden geleid.

De man die ons begeleid begint over voetbal, Amsterdam en of wij een soort supporters zijn. Ik kijk hem vol verbazing aan en zeg “No Ajax, but Jezus “
Hij lacht en knikt. Als we na de dienst weer
in de auto zitten, verteld onze broer dat hij heeft aangegeven dat wij echt gelovigen zijn
en geen voetbalsupporters. En hij deelt over de man die hij heeft gesproken over onze
trip en met welke visie hij wekelijks op straat staat. We moeten er allemaal hard om
lachen als groep. Omdat wij elkaars hart kennen.

Terug in het hotel genieten wij van korte maar goede nachtrust. De volgende ochtend ontvangen wij een ontbijt onder het strenge toeziend oog van de dame die de ontbijtzaal
runt. We zijn als groep blijkbaar een kleine bezienswaardigheid, maar we laten zien dat
vriendelijkheid het keyword is. Als we weer in de bus zitten bespreken we de opties hoe
wij richting Sofia (Bulgarije) zullen rijden. Maar de Heer spreekt duidelijk en zegt dat we
Europa mogen verlaten, Servië zullen zegenen en in Belgrado een profetische act mogen
doen. Al biddend, proclamerend en dankend zetten we onze reis voor. Net na de middag
komen we in Belgrado aan en maken wij de Heer zowel in onze gebeden en zingend
groot. Dit doen we o.a voor het parlementsgebouw, maar ook in de bus als wij de stad weer verlaten.

Hierop vervolgen wij onze weg richting Sofia. We bidden als team dat de grensovergang
soepel zal verlopen. Met een kleine hobbel over een kentekenbewijs steken menige uren
later de grens terug over terug Europa in. Nadat wij zijn geïnstalleerd in het hotel
besluiten wij de stad in te gaan om wat te gaan eten. We hebben een goede tijd van
Fellowship en niet veel later staan we midden in het centrum van Sofia.

Veel mensen lijken in slowmotion voorbij te gaan. Er volgen vele mooie gesprekken, keuzes voor Jezus en mooie ontmoetingen. Mensen in Sofia zijn van nature niet gewend om te lachen of te glimlachen en dat zorgt voor creatieve ingevingen van de Heer. De temperatuur is
inmiddels gezakt naar min 2 en de nacht breekt echt aan, we maken een gebedswandeling naar het hotel.

De volgende ochtend zitten op tijd aan het ontbijt en onze ober die een jonge tiener is,
komt vragen wat wij voor het ontbijt zouden willen. Hij is de eerste in Sofia die ons
begroet met een glimlach en de opties voor het ontbijt deelt. Als we vertrekken, krijgen
we het op ons hart om hem met het overgebleven Bulgaarse geld te zegenen. We delen met hem waarom we hem willen zegenen met de vraag of hij Jezus kent. Vol trots haalt hij onder zijn shirt een kruisje tevoorschijn. Hij is duidelijk trots om een kind van God te zijn. We bemoedigen hem met wat kort onderwijs over de doop en vervolgen onze weg richting Thessaloniki.